Ik was acht jaar oud toen ik op de televisie voor de eerste keer hoorde over verkrachting. Achteraf had ik er een gesprek over met mijn ouders, iets wat waarschijnlijk in bijna elk huishouden gebeurt. Ik sliep er enkele weken niet goed van, want het hield mij constant bezig. De beelden die ik zag, kwamen uit een film die eigenlijk nog niet voor mijn ogen bedoeld was, maar er ging toen wel een alarmbelletje rinkelen in mijn hoofd.
Door de jaren heen sleept elk meisje dat probeert op te groeien de kennis mee dat verkrachting haar ook zou kunnen overkomen. Ik kan je verzekeren, elke vrouw heeft een noodplan in het achterhoofd. Want wat zou er gebeuren wanneer de man in het steegje plots tegen mij zou beginnen praten? Of wat moet ik doen wanneer het groepje jongens aan het perron mij omringt terwijl ik naar de les probeer te gaan. Het stil antwoord in mijn hoofd is vaak, “Geen paniek, ik heb mijn sleutels bij. Een goede mep tegen de slaap of op de oogkas en het is gedaan ermee.” Ik heb zelfs een vriendin die van haar ouders pepperspray meekreeg toen ze voor het eerst naar de universiteit vertrok. De angst is er bij iedereen en de alarmbelletjes worden continu gesust met het idee dat je kan terugvechten.
Maar wat dan wanneer het eens verkeerd afloopt? Heb je dan het recht om te ‘moorden’? Ja en nee. In België geldt de wet van wettelijke zelfverdediging. Dit wil zeggen dat wanneer je jezelf of iemand anders op een gewettigde manier verdedigt, je geen misdrijf pleegt en dus onschuldig bent. Er zijn echter wel enkele voorwaarden. Een soort checklist waaraan de situatie moet voldoen. Zo moet de aanval onrechtmatig zijn en dus tegen de wet ingaan. Verkrachting is strafbaar in ons land, dus deze voorwaarde is niet vaak het probleempunt.
De aanval moet echter ook onafwendbaar zijn. Je mag geen andere opties meer overhouden, zoals vluchten of om hulp roepen. Hier vervagen de lijnen, want kan je hierin een correcte afbakening maken? Wat als je uit angst je stem niet vindt en mensen om je heen niet kan signaleren. Wat als je verstijft van angst en je geen moed kan opbrengen om de dader van je af te duwen en te vluchten. Wat als je persoonlijk gewoon geen andere opties ziet en het enige waar je aan kan denken het zakmes is dat in je tas verstopt zit?
Een derde voorwaarde is dat je reactie proportioneel moet zijn. Wanneer enkele meppen hadden kunnen volstaan, is een doodslag niet toegestaan. Maar koos de verkrachter er niet bewust voor om jou aan te vallen? Er is geen enkele kans dat een verkrachter onopzettelijk verkracht. Het is een keuze. Een keuze waarbij volgens mij geen ruimte is voor begrip. Als een persoon ervoor kiest om je eerbaarheid expres op zo’n brutale manier af te nemen, en je mentaal te schaden voor de rest van je leven, is elke reactie dan niet proportioneel?
LEES OOK. Of hij nu ballen heeft of niet, een verkrachter zal altijd verkrachten
De voorwaarden creëren een soort grijze zone van wat mag en niet mag. Een grijze zone waarin cru gezegd beslist wordt of de verkrachting ‘erg genoeg’ was of niet. Waarin iemand anders dan het slachtoffer beslist of wat er gebeurd is voldoet aan de checklist voor doodslag. Wel, ik vind deze grijze zone bullshit.
Er is geen enkele kans dat een verkrachter onopzettelijk verkracht. Het is een keuze. Een keuze waarbij volgens mij geen ruimte is voor begrip.
Ik weet dat we over een mensenleven bezig zijn, iemand die ophoudt met bestaan en nooit meer thuis zal komen. Maar de keuze om iemand te verkrachten, staat gelijk aan iemand mentaal kapotmaken. Iemand mentaal uitmoorden, totdat die ophoudt met bestaan. Onlangs kwam de open brief van de zoon van Nathalie Huygens in het nieuws. Zij vroeg onlangs euthanasie aan, omdat ze na haar verkrachting aan een ondraaglijke lijdensweg begon. Een fragment uit de open brief luidt: “Ze mag die ochtend dan wel overleefd hebben, toch ligt een deel van haar nog steeds op het veld, waar de dader haar levenloos achterliet. De dag waarop mijn mama de strijd opgeeft, is de dag waarop de dader niet enkel de verkrachting van twee vrouwen op zijn geweten heeft, maar ook de dood van een heel straffe madam.”
Is een antwoord op verkrachting, wat het ook moge zijn, dan niet altijd gerechtvaardigd? Waarom zouden de noden van een ander persoon ooit boven jouw eerbaarheid mogen staan? Niemand heeft het recht jouw eerbaarheid te ontnemen. Niemand heeft het recht jouw leven te breken en je lichamelijk en mentaal te kleineren. Niemand heeft het recht je te denigreren en niemand heeft het recht je te domineren. Je bent levenslang gekraakt, enkel en alleen omdat die ene persoon jou klein wil krijgen en daar bovendien ook in slaagt. Er bestaat volgens mijn geen overreactie tegenover seksueel geweld. Verkrachting draait om macht en controle. Als een slachtoffer op welke manier dan ook een weg vindt om de situatie te ontvluchten, dan zou deze gerechtvaardigd moeten zijn.
2022 © – The Crime Files – All rights reserved