Journalist Loes Leeman viel als 14-jarig meisje als een blok voor Utrechtse seriemoordenaar Hans van Zon. Hoewel ze toen geen idee had van zijn daden, raakte Loes steeds meer geïntrigeerd door Hans na zijn arrestatie. De journalist beslist om contact op te nemen met Hans, die op dat moment achter slot en grendel zit.
Na zijn vervroegde vrijlating ontmoet Loes hem voor het eerst in het echt sinds jaren. In ruil voor zijn verhaal ging Loes een seksuele relatie aan met de seriemoordenaar. De ingewikkelde relatie tussen Loes en Hans begon in de jaren 60: toen Loes nog een onschuldig 14-jarig meisje was en Hans als 24-jarige al aan het moorden was. “Als jong meisje was ik verliefd op hem. Hij was een echte boy next door. Hij was veel ouder dan ik en hij had een bepaalde aantrekkingskracht op iedereen, vooral vrouwen. Ik vond hem fantastisch, maar hij had totaal geen interesse in mij. Ik was te jong voor hem. Hij had toen een vriendin die 27 jaar ouder was. Hij was oprecht een onbeantwoorde liefde”, zegt Loes.
“Ik vond hem bijzonder charmant. Gek, want in die tijd was hij al aan het moorden. Maar dat wist ik natuurlijk niet. Ik heb me achteraf veel afgevraagd of ik het had kunnen weten”, knikt de journalist. “Toen ik las dat hij was opgepakt, dacht ik meteen: ik ben de dans ontsprongen. Waarom had hij mij niet vermoord? Hij had uiteindelijk een andere minnares vermoord. Het was een enorme schok. Ik las gruwelijke verhalen in de krant. Ik wit het meteen: de liefde was over en de fascinatie was geboren. Daarom ben ik ook in de journalistiek gestapt en heb ik uiteindelijk het programma Vermist bedacht.”
De liefde was over en de fascinatie was geboren
Loes bleef nog even op haar honger zitten. De moordenaar kreeg namelijk twintig jaar cel. “Ik verloor hem uit het oog. Op een gegeven moment ben ik journalistiek gaan studeren. Voor mijn eindwerk wou ik hem per se interviewen. Het was natuurlijk een prachtig verhaal, omdat ik hem kende in de periode dat hij moordde. Ik stuurde een paar brieven waar hij niet op reageerde. Ik moest hem op een bepaalde manier prikkelen, dus op een gegeven moment vertelde ik dat ik als kind verliefd op hem was. Ik was enorm nerveus.”
“Toen kreeg ik een brief terug van zijn vrouw Riet. Hij was in de gevangenis getrouwd met haar getrouwd. Zij zei dat Hans geïnteresseerd was in mij. Ik gaf mijn telefoonnummer door en hij belde. Plots hoorde ik die zware stem: ‘dit is Hans van Zon’. Ik kan me nog helemaal voorstellen hoe zijn stem klonk”, knikt Loes. “Dan hebben we twee jaar gecorrespondeerd en werden de gesprekken steeds erotischer. Hij kon in zijn cel jenever stoken, dus hij was altijd straalbezopen. ’s Nachts belde hij me op de gekste tijden. Ik had altijd opnameapparatuur aan staan en pen en papier bij de hand om alles op te schrijven. Maar vanaf de eerste momenten was hij al aan het chanteren. Hij zei: ‘als jij dat wil weten voor je eindexamen, staat er wel wat tegenover. Ik wil foto’s van je zien.’ Zo begon het.”
Loes Leeman: “Alles was natuurlijk schriftelijk en telefonisch, dus het was veilig voor mij. Tot hij op een gegeven moment zei dat hij me wilde ontmoeten. Dat veranderde natuurlijk alles. Ik was bereid om hem te ontmoeten voor m’n verhaal, maar de gedachte maakte me toch wat bang. Mijn liefde was over, maar ik wilde per se dat interview met hem. Toen kwam dus die ontmoeting in Groningen, en ik zag een oude man aanlopen met een stok, een brilletje, grijs haar, een morsige jas en een beetje dik. Helemaal anders dan ik me voorstelde. Ik was natuurlijk 25 jaar ouder geworden, dus hij ook.”
Toen hij haar uiteindelijk sprak, wist Loes zeker dat dit de Hans van Zon was waar ze jaren geleden verliefd op was. De Hans van Zon die vier vrouwen had vermoord. Zijn zware en intimiderende stem is wat Loes het meeste zal bijblijven. “’Dag Loes, ik ben het, Hans’, zei hij. We gingen toen een stukje rijden met mijn auto. Hij zat naast me en werd steeds stiller. Zijn staalblauwe ogen keken los door me heen, dus ik werd een beetje nerveus. We lulden wat verder en op een gegeven moment zei hij ‘we gaan hier een weggetje in en dan zal ik je ergens naartoe brengen’”, vertelt Loes met een zucht. De herinnering heeft duidelijk nog steeds een effect op de journalist. “Hij moordde altijd met een loden staaf, dus ik begon te kijken of hij die bij zich had. Maar toen dacht ik hij gaat vast niet mijn hersenen inslaan als ik rij. Ik was bang. Enorm bang. Het werd steeds eenzamer op de weg, met allemaal weilanden rond ons. Op een gegeven moment zei hij, alsof hij mijn gedachten kon lezen, ‘je bent bang hé, dat ik je ga vermoorden’. Waarop ik toegaf dat ik het een beetje eng vond. Die angst had ik wel tijdens die eerste ontmoeting. Ik heb het later nog een paar keer gehad.”
Hij moordde altijd met een loden staaf, dus ik begon te kijken of hij die bij zich had
Loes ging vaak met Hans op café om te praten. Ze probeerde alles om hem uit te horen, maar hij gaf weinig bloot. “Op een gegeven moment kwam het allemaal los. Maar het was altijd ‘voor wat, hoort wat’. Ik moest altijd iets doen, iets uittrekken of jarretels dragen”, aldus Loes. “Toen vertelde hij ook over zijn eerste moord, zijn toenmalige vriendin – Coby van der Voort. Wanneer ik vroeg waarom, zei hij: ‘Ik wilde weten hoe het was om te moorden, hoe het zou voelen. Ik wilde mijn grenzen verleggen.’”
‘Een dode vrouw neuken?’, vroeg ik. Hij zei: ‘Ik wilde weer leven in haar pompen.’
Loes Leeman: “Het was een gruwelijke moord. Hij heeft haar eerst gedrogeerd en dan neergestoken. Omdat ze maar bleef gorgelen, heeft hij haar met talloze messteken vermoord. Toen ze dood was heeft hij nog de liefde met haar bedreven. ‘Een dode vrouw neuken?’, vroeg ik. Hij zei: ‘Ik wilde weer leven in haar pompen. Het was een kick, ik voelde dat ik een geboren moordenaar was. Ik wilde meer moorden.’”
De fascinatie voor de charmante seriemoordenaar groeide met elk verhaal dat hij vertelde. “Het was gewoon een bijzonder mens. Hij had iedereen meteen door en manipuleerde alles om zich heen. Vrouwen vielen als bosjes voor hem, dus ik vond hem een heel boeiende man. Ik kon echt goed met hem lachen. Het was een boef en hij kon goed treiteren. Ik zat op een gegeven moment met hem in mijn stamcafé. Toen ik ging afrekenen hoorde ik achter me plots gekletter. Ik keek en zag dat hij zijn lul uit zijn broek gehaald had onder de tafel. Hij zat gewoon te pissen. Ik rende naar hem toe en ritste zijn broek dicht. Toen zei hij: ‘ik wilde wel eens weten hoe je dit zou oplossen.’”
Hij had zijn lul uit z’n broek gehaald onder de tafel en zat gewoon te pissen in een vol café
“Toen hij uiteindelijk stierf door overmatig alcoholgebruik op 56-jarige leeftijd in 1998, twee jaar nadat hij zijn hele verhaal had verteld, was iedereen blij dat hij dood was. Inclusief mezelf en de nabestaanden van de slachtoffers. Ik beloofde hem dat ik ging dansen op zijn graf en jarretels zou dragen op zijn begrafenis. Dat heb ik dan ook gedaan.”
“Ik ben vaak grenzen over gegaan voor een verhaal, hier dus ook. Als je dit vak in wilt, moet je er wat voor doen. Ik zou het zo nog eens doen voor een ander verhaal, al krijg ik hier veel kritiek voor”, legt Loes uit. “Commentaren zoals ‘dat kan niet, een seksuele relatie met een seriemoordenaar’ kreeg ik dagelijks te horen. Maar ik zou niet weten waarom niet. Ik was niet tegen seks in die tijd. Ik had wel vaker seksuele relaties met mensen die ik niet aantrekkelijk vond.”
Loes heeft dan ook nergens spijt van. “Het gaat precies zover als je wilt gaan. Ik had meer voor het verhaal over dan anderen. Dat heb ik nog steeds. Ethisch is het zeker niet, maar dat heeft me toen niet tegengehouden. Dat zou het vandaag ook niet. Ik heb mijn verhaal gekregen, en het heeft gekost wat het heeft gekost.”
“Nu heb je Me Too. Iedereen vindt seks een schande, maar ik vind seks leuk”, zegt ze. “Ik heb me aan de deal gehouden die we hadden. Deze was zeer erotisch en niet altijd ethisch, maar ik vond het prima.”
2022 © – The Crime Files – All rights reserved
