Auteur: Jolien Pollet

Vijf waargebeurde misdaadfilms die elke true crime lover moet zien

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 03/06/2022
Geen reacties op Vijf waargebeurde misdaadfilms die elke true crime lover moet zien

Achtergrond

Vijf waargebeurde misdaadfilms die elke true crime lover moet zien

Van kannibalisme tot ontvoeringen: deze waargebeurde misdaadfilms jagen je de stuipen op het lijf. Deze keer kun je niet zeggen: ‘het is maar een film’. We lijsten vijf must-sees voor zij die het even gehad hebben met podcasts en in de wereld van misdaadfilms willen duiken.

My Friend Dahmer (2017)

ffffba9a-9368-4c3a-a8dd-61d276f64967_1920x1080

Jeffrey Dahmer is een van de bekendste seriemoordenaars ter wereld, Een vreemde, verlegen jongen die uitgroeide tot the Milwaukee cannibal. Hij vermoordde zeventien jongens en mannen door ze naar te lokken zijn huis. Nadat hij zijn slachtoffers vermoordde, had hij seks met hun lijken en at hij ze achteraf op. Biceps had hij het liefst. Hij bewaarde de hoofden en penissen van zijn slachtoffers als trofeeën.

Daarnaast werd hij berucht voor het uitvoeren van een primitieve vorm van lobotomie. Hij injecteerde zoutzuur of kokend water in het hoofd van levende slachtoffers om op die manier willoze ‘zombieachtige’ seksslaven van hen te maken. Dit leidde, onbedoeld, altijd tot de/hun dood.

LEES OOK. Nature vs Nurture

De film My Friend Dahmer focust op het verleden van Dahmer: zijn schrikwekkende jeugd en hoe hij omging met zijn fascinatie voor verkrachting en necrofilie. Acteur Ross Lynch speelt de rol van de seriemoordenaar en zet een geweldige prestatie neer, die je kippenvel geeft van top tot teen. De film is gebaseerd op het stripverhaal van John “Derf” Backderf, die samen met Dahmer naar school ging. Wie weinig kent over deze case begint best bij deze film. Een ijzingwekkend verhaal waarvan je een paar weken geen kippenboutjes zal eten.

Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (2019)

Nog een wereldberoemde case is die van Ted Bundy. De lustmoordenaar die de moord op dertig vrouwen bekende, maar naar schatting meer dan honderd slachtoffers. Hij lokte zijn slachtoffers in de val door zich als hulpbehoevende of politieman voor te doen. Hij verkrachtte en wurgde de vrouwen en sloeg ze dan met een koevoet dood.

Doordat hij zo’n charmante persoonlijkheid had, was deze seriemoordenaar enorm populair bij vrouwen. Zo had hij verschillende fans tijdens zijn proces en heeft hij tot op de dag van vandaag nog steeds heel wat fanpagina’s op sociale media.

ted-bundy-film-zac-efron-netflix-1556801144

https___hiddenremote.com_files_2021_09_ExtremelyWicked_FF_00045

LEES OOK. Waarom voelen sommige vrouwen zich aangetrokken tot criminelen?

De titel “Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile” verwijst naar de originele woorden van de rechter die zich uitsprak over de acties van Bundy. De film vertelt Bundy’s verhaal vanuit het perspectief van Liz Kendall, Bundy’s vriendin. Zij wist niets van de gruwelijke moorden af.

Zac Efron speelt een huiveringwekkende Ted Bundy tijdens de film, met een uiterlijk dat bijna identiek is aan de seriemoordenaar. Als je interesse hebt in de case van Bundy, lees je je best eerst in over zijn moorden voor je deze film kijkt. Doordat het verhaal wordt verteld uit het perspectief van Liz, kan het een verwarrende eerste film zijn over de case. Alsnog een must-see als je geïnteresseerd bent in het verhaal van Ted Bundy.

Believe Me (2018)

Believe-Me-The-Abduction-of-Lisa-McVey-Netflix

Het verhaal van Lisa Mcvey is opmerkelijk. Als 17-jarig meisje kon ze ontsnappen uit de klauwen van seriemoordenaar en-verkrachter Bobby Joe Long, door hem erin te luizen met manipulatietechnieken. Lisa keerde naar huis, na 26 uur lang gemarteld en verkracht te zijn geweest. Haar oma en diens vriend geloofden haar echter niet.

LEES OOK. Tien manipulatietechnieken die je moet kennen

Aangezien ze vermeld stond als vermist, moest ze langskomen bij het politiekantoor in Tampa Bay, maar ook zij geloofden het meisje niet. Volgens de politie vertelde ze te veel details, om geloofwaardig over te komen. Een van de rechercheurs geloofde haar wel, en samen konden zij Bobby te pakken krijgen. Hij pleegde op dat moment al tien moorden en vijftig verkrachtingen. Ondertussen werkt Lisa zelf als sheriff bij de politie en helpt ze kinderen die in dezelfde situaties zitten als haar jonge zelf.

Actrice Katie Douglas breekt je hart als 17-jarige Lisa Mcvey met een prachtige prestatie in Believe Me: The Abduction of Lisa Mcvey. Je volgt Lisa tijdens de film op de voet, van haar verschrikkelijke thuissituatie naar de 26 uur bij Bobby, tot het punt dat niemand haar gelooft na haar ontsnapping. Een film die je ongetwijfeld dagenlang zal bijblijven.

The Girl Next Door (2007)

Het verhaal van Sylvia Likens is degoutant, bedroevig en pijnlijk om naar te kijken. Op 16-jarige leeftijd woonde ze met haar zus tijdelijk bij haar buurvrouw Gertrude Baniszewski en haar kinderen. Zij hongerde Sylvia uit en sloeg haar, maar de echte marteling moest nog beginnen.

Toen Sylvia een van Gertrudes kinderen van haar afsloeg omdat hij haar seksueel aanraakte, bond Gertrude haar op in de kelder. Hier werd ze drie maanden lang uitgehongerd, gemarteld, verkracht, geslagen en vernederd. Ze sneden zinnen in haar huid als ‘I’M A PROSTITUTE AND PROUD OF IT’ en ‘I FUCK, FUCK ME’.

Ook Sylvia Likens’ verhaal kreeg in 2007 haar eigen film genaamd The Girl Next Door. De case staat bekend als de meest gruwelijke misdaad van de Amerikaanse staat Indiana. Deze film is vanzelfsprekend niet voor de sensitieve kijker. Blythe Auffarth speelt Meg AKA Sylvia. Een hartverscheurend en misselijkmakend verhaal, dat moeilijk is om naar te kijken. Als er een case is die je zal bijblijven is het deze, zeker na het kijken van deze film.

Cleveland Abduction (2015)

Screenshot-2022-04-20-at-14.42.44-591ec4c

Ariel Castro maakte het leven van drie vrouwen jarenlang een hel. Hij ontvoerde Michelle Knight, Amanda Berry en Gina Dejesus en hield hen elf jaar lang vast in zijn huis. Hij verkrachtte en martelde hen regelmatig. De drie vrouwen zochten steun bij elkaar en sleurden zich zo door deze dagen. Amanda werd in deze periode ook zwanger van Castro en voedde samen met de vrouwen en Castro het kind op, opgesloten in het huis.

Toen Castro het huis op een dag had verlaten en iets te veel vertrouwen had in de vrouwen, zagen zij een kans om te ontsnappen. Ze konden een voorbijganger signaleren, die de politie meteen belde.

LEES OOK. Wat is een psychopaat?

Cleveland Abduction is een film gebaseerd op het boek van Michelle Knight, een van de vrouwen die elf jaar onder het dak van Castro moest wonen. Een heftig verhaal dat Cleveland elf jaar in de ban hield en waar je haren van gaan rechtstaan.

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Psychologie

Nature vs nurture: is een misdadiger zo geboren? Of ligt het aan de omgeving?

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 03/06/2022
Geen reacties op Nature vs nurture: is een misdadiger zo geboren? Of ligt het aan de omgeving?

Achtergrond

Experts in het veld werpen hun blik op het debat

Nature vs nurture: is een misdadiger zo geboren? Of ligt het aan de omgeving?

Het debat van de eeuw in de misdaadwereld: nature vs nurture. Meningen tussen experts verschillen enorm. Zo leunen sommige psychologen eerder naar de nature kant, terwijl advocaten zweren dat het juist nurture is. We verzamelden de mening van verschillende experts in het veld: van een advocaat tot een neuropsycholoog.

Over een ding zijn de experts het eens: zo zwartwit is het niet. Een combinatie van de twee is gegarandeerd. Maar hoe ziet die combinatie er dan procentueel uit? Dit is het ultieme misdaaddebat, recht op je scherm.

Nature vs nurture uitgelegd

Het debat is ook bekend buiten de misdaadwereld, maar kent de grootste relevantie als het gaat om misdadigers. Waarom doen zij wat ze doen? Verdedigers van nature denken dat de eigenschappen van die de misdadiger aangeboren en dus genetisch zijn. Hun tegenpolen, de verdedigers van nurture, geloven eerder dat opvoeding en omgeving de criminele eigenschappen van misdadigers vormen.

Jente Denckens - strafrecht advocate

Nature

40%

Nurture

60%

Jente Denckens is een advocaat, gebaseerd in Antwerpen. Haar advocatenkantoor Denckens & Schmitt is gespecialiseerd in strafrecht, verengingsrecht en verkeersrecht. Ook familie- en jeugdrecht kennen geen geheimen voor de advocaat. Ze richtte het kantoor op samen met Amber Schmitt.

Denckens: “Bij vele daders zie je dat de omgeving niet altijd juist in elkaar zit. Het kan bij iedereen misgaan, maar de kans dat het misloopt is volgens mij groter als de omgeving niet optimaal is. Ik leun dus meer aan bij nurture, maar er speelt ongetwijfeld ook wat in het hoofd van die criminelen. Nature wil ik dus zeker niet uitsluiten.”

“Het is zonder twijfel een combinatie van beide. Vaak zien we dat als we bepaalde mensen uit een toxisch milieu wegtrekken, zij het juiste pad op gaan. Bijvoorbeeld wanneer ze een partner leren kennen of verhuizen naar een andere plek. Dat is hét grote argument voor nurture natuurlijk.”

Denckens twijfelt er niet over dat nature in sommigen casussen, wel een hoger percentage heeft. Ze kent namelijk verschillende dossiers die dit bevestigen. “Als we het hebben over drugscasussen, dan speelt nature een grotere rol. Genetische verslaving bestaat en kan leiden tot een ernstige verslaving. Zo zien we dat mensen met ADHD en autisme, sneller naar cannabis grijpen.”

LEES OOK. Wat is een psychopaat?

“We hebben ooit eens een dossier gehad van een brandstichter. Zijn omgeving was volledig in orde. Toch zat hij al van zijn 4 jaar in psychotische instellingen. Zijn broer daar en tegen, vertoont dat gedrag niet. Dat is dan weer een argument voor nature: waarom is zijn jongere broer, die opgroeit in hetzelfde nest, dan niet zo?”

Denckens blijft dus een beetje in de 50/50 hangen, met een lichte leun naar nurture. “Elke casus is anders, bij sommige is het meer verdeeld en bij anderen is het dan weer de nurture die wint. Omdat we meer casussen zien waarbij de slechte omgeving resulteerde in de acties van daders, tip ik net naar de kant van nurture.”

LEES OOK. Schuilt er een moordenaar in ieder van ons?

Frank Jonker - klinisch neuropsycholoog

Nature

60%

Nurture

40%

Frank Jonker is een Nederlands klinisch neuropsycholoog. Hij leidt de afdeling neuropsychiatrie van Altrecht, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. Hij is gespecialiseerd in hoe hersenletsels menselijk gedrag beïnvloeden.

LEES OOK. Hebben criminelen een afwijkend brein?

Jonker: “Het is lastig om er een concreet percentage op te plakken. Ik weet dat tussen de 30 en 40% van de mensen in de gevangenis een hersenletsel heeft en ongeveer 75% heeft een laag IQ. Velen onder hen hebben ook afwijkingen in de prefrontale cortex en amygdala (link naar artikel brein crimineel). Ik denk dus dat het gros van de mensen in de gevangenis cognitieve, intellectuele en sociaal-emotionele beperkingen heeft die aan het brein gelinkt kunnen worden.”

“Maar nurture speelt ook een grote rol. Vaak zijn slechte breinen net het gevolg van slechte omstandigheden zoals kindermishandeling, slechte voeding, armoede, slechte scholing en alcohol- en drugsmisbruik. En als je in een armoedige buurt opgroeit of in de criminaliteit zit, is de kans ook groter dat je in een straatgevecht een klap op je hoofd krijgt.”

“Volgens mij hangt het ook af van hoe ernstig de hersenafwijking is. Als die minimaal is, dan valt er veel te redden met goede nurture. Maar als bij de geboorte de amygdala van een kind al 10 of 15% kleiner is, dan denk ik dat nurture niet veel kan veranderen. Uit onderzoek blijkt dat die kinderen geen angstreactie hebben en later vaker crimineel gedrag vertonen. Het is geen garantie, maar het verhoogt de kans wel.”

“Ik denk dus dat zowel nature als nurture een rol spelen en dat de percentages rond de helft schommelen. Als je geboren bent met een slecht brein in slechte omstandigheden, heb je een heel grote kans om crimineel gedrag te vertonen. Als je een slecht brein hebt in goede omstandigheden, kan je best ver komen. Maar ik denk niet dat nurture nature volledig van veranderen, enkel wat corrigeren. Als je zo’n brein hebt, denk ik dat je daar op de een of andere manier wel last van zal krijgen.”

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Psychologie

VOOR/TEGEN: Schuilt er een moordenaar in ieder van ons?

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 31/05/2022
Geen reacties op VOOR/TEGEN: Schuilt er een moordenaar in ieder van ons?

Achtergrond

VOOR/TEGEN: Schuilt er een moordenaar in ieder van ons?

De meningen over deze breinbrekende kwestie zijn verdeeld. Terwijl sommigen zeggen dat ieder van ons een fysieke moord kan plegen, spreken anderen dit sterk tegen. Wij spraken klinisch psycholoog Jurgen Nys: ”Biologisch gezien kan je wel zeggen dat mensen in staat zijn tot doding”. Maar ook criminoloog Christophe Busch, die dit tegenspreekt: ”Wij zijn als sociale dieren geremd om gewelddadig te zijn.”

JA

Jurgen Nys – klinisch psycholoog

NEE

Christophe Busch – criminoloog

Nys: “Je moet onderscheid maken tussen twee vormen van moord: geplande moorden en impulsieve moorden. Die laatste vorm is een vorm van moord dat elke doorsnee mens biologisch gezien kan uitvoeren. De mens, zeker mannen, hebben een bepaalde status te verdedigen. Ze hebben dit gewoon evolutionair meegekregen. In een aantal situaties kan dit aanleiding geven tot extreme agressie. Dit alleen in bepaalde omstandigheden en contexten.”

LEES OOK. Wat is een psychopaat?

Wat voor omstandigheden?

Nys: “Uit onderzoek blijkt dat 80% van de moorden gepleegd worden door mannen. De meeste slachtoffers zijn ook mannen. Moorden is dus vooral een ‘mannenzaak’. Vaak is de grootste motivatie hierachter om een bepaalde reputatie te behouden. Ook jaloezie kan een grote aanleiding zijn. Er blijkt dat er toch een bepaalde rivaliteit is tussen mannen, naar vrouwen toe. Partnermoord komt ook vaak voor wanneer er vermoeden of sprake is van ontrouw. Ook door een relatie te beëindigen kan bij een man dit instinct naar boven laten komen. Het is dus sterk situationeel gestuurd.”

“Heel wat ernstige agressie wordt ook gepleegd onder invloed van alcohol of drugs. Als die cocktail van bovenstaande zaken aanwezig is, denk ik dat iedereen in staat is tot moord. Agressie hoort bij de mens. We zijn natuurlijk ook sociale wezens en hebben met elkaar afgesproken dat agressie niet kan. Door alcohol of drugs kunnen die sociale remmingen hun kracht verliezen en kan die extreme agressie getriggerd worden.”

“80% van de moorden gepleegd worden door mannen”

Dus in principe kunnen zelfs de meest mentaal stabiele mensen moorden?

Nys: “Het zou kunnen dat iemand met een psychologisch perfect profiel toch overgaat tot een doding enkel en alleen omdat er verschillende factoren hem of haar daartoe leiden: alcohol, overspel of zelfs slaaptekort. Het menselijke gedrag is zeer complex. Iedereen en elke situatie is anders. Het is een zeer genuanceerde vraag, waarvan het antwoord afhankelijk is van persoon tot persoon.”

“Agressie hoort bij de mens”

Hoe zit het met geplande moorden? Kan iedereen zomaar voorbedacht moorden?

Nys: “Als we het hebben over de geplande moord, dan denk ik dat er wel wat disfuncties moeten zijn in het psychologisch profiel van de dader, zoals narcisme of psychopathie. Want er gaat planning aan vooraf. De impuls van het moment is er dus niet. Je ziet ook hoe mensen met psychopathische kenmerken die sociale remmingen bijna niet hebben, waardoor ze sneller in staat zijn om een geplande moord uit te voeren. Het zijn daarom niet allemaal niet psychopaten die geplande moorden plegen, maar ze scoren wel een stuk hoger dan de doorsnee persoon.”

Veel mensen zeggen dat ze de verkrachter of moordenaar van een naaste zouden vermoorden als ze weten wie het is. Hebben zij dan ook een psychopathisch kantje?

Nys: “Dat is een hele normale reactie. Het is een reflex op zo’n situatie. Maar er is een groot verschil tussen de eerst gedachte en het effectief uitvoeren. De doorsnee persoon heeft de spontane reactie om op deze manier te reageren, maar onze sociale remmingen hebben die biologische reactie bijgevijld. We weten wat kan en niet kan. Wraakacties zijn dus eerder uitzonderlijk.”

Busch: “Wij zijn als sociale dieren geremd om gewelddadig te zijn. Maar die remmingen kunnen vervagen. Dat doe je bijvoorbeeld door wat we in de criminologie neutraliseringstechnieken noemen. Je praat je acties goed door bijvoorbeeld te zeggen: ’ik schiet niet op de medemens, maar op de vijand‘. Bij sommige mensen werkt dat heel goed, omdat hun empathie lager ligt. Dat maakt de ’gewone’ mens anders dan de moordenaar.”

LEES OOK. Nature vs nurture: is een misdadiger zo geboren? Of ligt het aan de omgeving?

Dus onze empathie ligt hoger dan die van Dutroux of De Gelder, dat maakt ons anders dan hen?

Busch: “Zij hebben ernstige persoonlijkheidsproblematieken. Dat maakt het voor hen makkelijker om geweld te plegen, omdat zij weinig remmingen hebben. Ik had ooit een patiënt die stripfiguren zag, die hem vertelden dat hij zijn vader iets moest aandoen. Dat maakt dat die persoon die de feiten heeft gepleegd ‘minder schuldig’ is, omdat hij een stoornis heeft. Hij heeft niet gekozen om die stripfiguren te zien. Het neemt de schuld niet weg, maar het toont aan dat de ‘gewone’ mens, die deze stoornissen niet hebben, dezelfde acties niet kunnen nadoen.”

Zijn er nog ingrediënten die kunnen leiden tot de cocktail van een moordenaar?

Busch: “Mensen hebben liever een verklaring, maar die is er niet. Bij persoon X is het anders dan bij persoon Y. We kennen wel de ingrediënten die samen heel toxisch kunnen zijn. Dit zijn vaak persoonlijkheidsproblematieken zoals narcisme of antisociale persoonlijkheidsstoornis. Het is geen exacte wetenschap. Zo hoeft psychopathie niet te betekenen dat je iemand gaat vermoorden. De meeste succesvolle psychopaten zitten in het management. Onsuccesvolle psychopaten zitten in de gevangenis. Elke kwestie is dus anders.”

LEES OOK. Nature VS Nurture.

“Succesvolle psychopaten zitten in management. Onsuccesvolle psychopaten zitten in de gevangenis”

Wat dan met de doorsnee mannen die hun vrouw (of de minnaar) vermoorden bij overspel?

Busch: “Mannen die op dat moment in staat zijn tot moord, zijn niet doorsnee. Hoewel het een primitief instinct is dat naar boven komt op dat moment, heeft de doorsnee mens voldoende remmingen om dit tegen te gaan. Er moet een persoonlijkheidsproblematiek spelen bij die mensen om op dat moment in staat te zijn tot moord.”

Denk je dat de doorsnee mens ook niet zal moorden wanneer ze onder invloed zijn?

Busch: “Dit heeft zeker invloed. Alcohol en drugs hebben ook effect op onze hersenen. Dat werkt vooraf en achteraf; als je jezelf eerst lazarus drinkt, dan is het morele onderdrukt. Je bent minder geremd om geweld te plegen. Maar dan ontstaat er een andere problematiek: als je geweld gepleegd hebt, kan het zijn dat je in nuchtere toestand tot besef komt. Als je dan opnieuw drinkt, voel je de stress hierrond minder. Zo ontstaat een sneeuwbaleffect waarin je ziet dat mensen in een continu onderdrukte fase zitten. Mensen gaan dan een beetje gerobotiseerd de geweldplegingen uitvoeren. Dan zijn het eigenlijk geen mensen meer.”

deze manier te reageren, maar onze sociale remmingen hebben die biologische reactie bijgevijld. We weten wat kan en niet kan. Wraakacties zijn dus eerder uitzonderlijk.”

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Gevangenis

Opstanden, een pen als steekwapen en een tennisbal vol drugs: ex-gevangene getuigt over zijn periode achter de tralies

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 26/05/2022
Geen reacties op Opstanden, een pen als steekwapen en een tennisbal vol drugs: ex-gevangene getuigt over zijn periode achter de tralies

Interiew

Opstanden, een pen als steekwapen en een tennisbal vol drugs: ex-gevangene getuigt over zijn periode achter de tralies

Jimmy (45) werd als 26-jarige opgepakt voor drugs- en wapenbezit. Hij zat hiervoor zeven maanden vast in de gevangenis van Dendermonde. Jaren later werd hij nogmaals opgepakt en zat hij twee maanden extra. “Aangezien we niets anders hadden, werd er tijdens gevechten met pennen in elkaars lijf gehakt”, zegt hij.

Jimmy was veertien jaar oud toen hij voor het eerst in contact kwam met de politie. De toenmalige tiener werd opgepakt voor het stelen van postkaarten uit een winkelcentrum. Een jaar later kwam hij voor het eerst in aanraking met drugs via foute vrienden op een feestje en leerde hij mensen kennen die in de handel zaten. Elf jaar lang gebruikte, dealde en kweekte hij een uitgebreid gamma van drugs.

Maar het was pas jaren later dat Jimmy vast kwam te zitten in de gevangenis. De ondergang van Jimmy’s drugsimperium begon toen hij een jongen rekruteerde die op straat woonde. “Ik woonde alleen en nam hem in huis. Ik stelde voor om de kosten te delen en waarschuwde hem normaal te doen. Achter mijn rug verkocht hij toch drugs aan schoolkinderen. Ik was woest. Ik gooide hem op straat, maar het was te laat. De politie was me al aan het volgen.” Jimmy schudt zijn hoofd en begint lichtjes te glimlachen. “Hij woont nog steeds in hetzelfde dorp als ik, maar hij gaat me wijselijk uit de weg.”

Uiteindelijk viel de politie binnen bij Jimmy en vonden ze van alles: van pepperspray en speciale messen tot drie kilo wiet. Daarnaast werd zijn telefoon volledig uitgelezen waarin ze berichten vonden tussen Jimmy, zijn klanten en leveranciers. “Een harde levensles”, volgens Jimmy. Hij werd veroordeeld tot zeven maanden cel. “De hel op aarde mocht beginnen”, zegt hij.

“De eerste die afkomt, sla ik K.O.”

Ik deed me stoer voor, maar was eigenlijk bang

“Ik ging met een bepaalde mindset naar binnen. De cipiers zagen dit en vroegen ‘Wat ben je van plan?’, waarop ik zei ‘De eerste die afkomt, sla ik K.O.’. Ik wist echt niet wat er ging gebeuren. Ik deed me stoer voor, maar was eigenlijk bang. Heel bang. Ik dacht getest te worden, maar dat bleek niet zo te zijn.”

Vanaf het eerste moment kreeg Jimmy kans op een vervroegde vrijlating. In ruil hiervoor moest hij namen van leveranciers geven. “Had ik volledig meegewerkt, was ik sneller vrij gekomen. Maar ik heb niets gezegd en niemand verraden. Ik doe daar niet aan mee. Zo zit ik in elkaar”, zegt Jimmy. “Ik heb hier ook nooit spijt van gehad. Niet alleen voor mijn eigen principes, maar ook omdat die mannen meteen wraak zouden nemen als ik vrij kwam.”

Op een van zijn eerste dagen binnen was Jimmy op de buitenplaats toen hij een tennisbal naar hem toe gegooid kreeg. Vragend keek hij op, terwijl een aantal gedetineerden deden alsof ze aan hun vinger snoven. “Ik zag dat er een snede in de tennisbal zat, dus deed hem open. Die fucking tennisbal zat vol cocaïne. Ik was geschrokken. Ik gooide de tennisbal terug en wandelde weg. Het was meteen een stevige eerste indruk van de gevangenislevensstijl.”

Jobs in de gevangenis

Gedetineerden in de gevangenis houden zich aan een dagelijkse routine. Een enorm saaie routine, volgens Jimmy. “Triest. Het is enorm triest daar. De dag begint ’s morgens rond kwart na 5, wanneer de eerste mensen beginnen te werken. Dan is het tijd voor het ontbijt, dat je ook kan overslaan door in je bed te blijven liggen. Je werkt dan tot half 1, wanneer je je lunch uit een heel menu kunt kiezen. Hier betaal je 50 cent tot een euro voor. Na de lunchpauze wordt er terug gewerkt tot in de namiddag, dan mag je buiten wandelen. Na het avondeten is het bezoekuur en dan kruip je terug je bed in.”

Niet iedereen voert dezelfde job uit binnen de gevangenismuren. Zo lijkt het volgens Jimmy soms op een aparte samenleving. “Je hebt schoonmakers, kappers, keukenpersoneel, enzovoort. Ik scheurde oude stoffen en naaide deze samen in de vorm van een vod. Zo werden er tonnen vodden verkocht aan grote bedrijven. Bezigheidstherapie was het een beetje”, lacht hij. “Tussen het wisselen van shiften door telden de cipiers altijd de gedetineerden. Soms gebeurde het dat er iemand niet aanwezig was en dan ontstond er grote paniek. Meestal was die reden heel dom en bleek die persoon in de kelder te zitten of was hij nog aan het werk.”

Jimmy: “Ontsnappingspogingen heb ik ook gezien. Iemand liet zich bijvoorbeeld opsluiten in een ruimte waar een raampje openstond. Touwen lagen dan al klaar om over de muur te geraken. Absurd gewoon. Voor de medegevangenen is dat dan lachen. Omdat je technisch gezien het recht hebt om te ontsnappen, worden deze gevangenen zonder boe of ba terug in hun cel gezet.”

Opstand en gevechten

Hoewel het gevangenisleven in België niet exact zoals in de films is, maakte Jimmy verschillende filmachtige dingen mee. Een opstand leiden is daar eentje van. “We zijn een keer in opstand gekomen. Dit was een reactie op het feit dat we een uur minder buiten mochten komen van de cipiers. Toen stonden we buiten en weigerden we terug naar onze cel te gaan. We bleven drie uur lang staan. Dat was machtig”, zegt Jimmy. “We hebben ons uur langer dan toch nog gekregen. In België kunnen ze overal staken, zelfs in de gevangenis.” (lacht)

Maar de gedetineerden waren niet altijd een verenigd front. Zo heeft Jimmy meerdere keren in gevochten met de gedetineerden. “Het grootste gevecht dat ik heb gehad was toen ik mij ging moeien met een groep Albanezen en een groep Turken. Ik kende die Albanezen van vroeger, dus ik heb me hierin gemengd. Ze gingen elkaar aanvallen omdat de ene aan de andere vroeg om een sigarettenblaadje. Aangezien we niets anders hadden, werd er met pennen in elkaars lijf gehakt. Ik liep zelf geen verwondingen op. Tegen dat de cipiers ter plekke waren, was het al gestopt.”

Ik zei tegen de cipiers dat hij met zijn hoofd tegen de deur was gevallen

Jimmy, al lachend: “Zo heb ik zelf ook eens een gevecht gestart. Ik kwam toen binnen in de gevangenis, de eerste keer, en zag iemand waar ik nog geld van tegoed had. Ik heb hem toen onmiddellijk een rammeling gegeven. Ik zei tegen de cipiers dat hij met zijn hoofd tegen de deur was gevallen. Ik heb mijn geld uiteindelijk wel gekregen.”

Vrienden in de gevangenis

Jimmy was geen lone wolf in de gevangenis. Hij herkende meteen een aantal gezichten, die hij eerder zag buiten de gevangenispoorten. “Een moordenaar uit Kemzeke (Wim Felix, red.) die ik kende en wat mensen van Hell’s Angels keken me aan met een blik van ‘wat kom jij hier doen’”, vertelt Jimmy. “In de gevangenis ontstaan altijd groepjes die samenklitten. Mensen kruipen samen op basis van nationaliteit. Vlamingen klitten samen, Roemenen vormen een groep, Marokkanen zoeken elkaar op, enzovoort. Ik heb in twee maanden tijd drie keer gevochten, altijd met een groep Vlamingen tegen een groep van andere nationaliteit.”

LEES OOK. Werken met criminelen: een interview met gevangenispsychologe Caroline Bruynseels

Naast de verschillende kliekjes, heb je mensen die veel bedelen voor alles: van een sigaret tot een stuk zalm. Jimmy had genoeg financiële middelen om een tv-abonnement te kopen en regelmatig een specialer avondmaal. “Er kwamen geregeld mensen naar mij met de vraag of ze een sigaret of een hap van mijn eten mochten. Binnen de gevangenis moet je dus geen vrienden maken, je weet nooit wie er je gewoon gebruikt voor je geld.”

Buiten de gevangenis merkte Jimmy pas wie écht om hem gaf. “Er zijn veel vrienden en kennissen op bezoek geweest die ik niet had verwacht. En goede vrienden die ik dan weer hoopte te zien, kwamen niet langs. Daarom ben ik nu veel afstandelijker geworden naar iedereen toe. Ik vertrouw veel mensen niet meer. Als het erop aankomt, steekt iedereen een mes in je rug”, zucht Jimmy. “Mijn ouders hebben me gelukkig niet laten vallen en zijn me meerdere keren komen bezoeken in Dendermonde. Natuurlijk waren ze niet blij met het feit dat ik vastzat, maar ze hebben het me vergeven.”

Binnen de gevangenis moet je geen vrienden maken

Uit de goot

De eerste keer dat hij werd vrijgelaten, pakte Jimmy zijn oude leven weer op. “Ik heb toen mijn ouders bezocht, ben naar de winkel gegaan en ben de volgende dag gaan werken. Mijn baas had me niet ontslagen. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor”, zegt Jimmy. “Ik ben uiteindelijk daar vertrokken, omdat ik een aanbieding kreeg bij een ander bedrijf. Ik voel me daar nog steeds schuldig over. Die baas heeft mij enorm geholpen. Ik ben nu een projectmanager, dat kunnen weinig ex-gevangenen zeggen denk ik.”

Jimmy pikte zijn leven op waar het gebleven was, maar liet de drugswereld achter zich. “Na de laatste keer heb ik tegen mezelf gezegd ‘nu is het genoeg geweest’ en ermee gekapt. Terug wat rust in mijn leven. Ik gebruikte drugs van mijn 15 jaar tot mijn 39. Ik ben hierdoor enorm veel dingen vergeten uit het verleden. Het was niet makkelijk, maar ik ben blij dat ik er vanaf ben. Een enorme opluchting.”

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Waargebeurd

“Nee, het ligt niet aan de kleren”: wat droegen deze vrouwen toen ze slachtoffer werden van seksueel grensoverschrijdend gedrag?

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 25/05/2022
Geen reacties op “Nee, het ligt niet aan de kleren”: wat droegen deze vrouwen toen ze slachtoffer werden van seksueel grensoverschrijdend gedrag?

Fotoreportage

“Nee, het ligt niet aan de kleren”: wat droegen deze vrouwen toen ze slachtoffer werden van seksueel grensoverschrijdend gedrag?

“Wat had je aan?” Deze vraag krijgen haast alle vrouwelijke slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag naar het hoofd geslinderd nadat ze hun verhaal vertelden. Deze zeven vrouwen besluiten om de vraag te beantwoorden en maken hiermee een ding duidelijk: of je nu een volleybalshort draagt, of de trui van je vriend, wat je aanhebt doet er niet toe.

Emma (20)

Emma werd naar huis gebracht door de broer van haar beste vriend, na een gezellige avond op de kerstmarkt. Toen ze hem binnenliet om het toilet te gebruiken, werd ze verkracht in haar eigen huis.

Tuurlijk lag het niet aan de kleren, ik had een supergrote wollen trui aan

“Ik was met een aantal vrienden in een café beland, nadat de kerstmarkt dichtging. Hoewel er wel al wat drank was gevloeid, was ik vrij nuchter. Ik had het laatste uur alleen maar cola’s gedronken. Op een gegeven moment kwam de broer van mijn beste vriend (18) binnen. Ik kende hem niet. Ik had amper met hem gesproken, maar hij kwam naast mij zitten en begon hij zijn levensverhaal te vertellen. Een voor een gingen mijn vrienden weg. Toen mijn laatste vriend vertrok, besloot ik ook dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik was alleen thuis, dus ik had geen bepaald uur dat ik naar huis moest komen. Iets wat ik als 16-jarige normaal wel had. De broer van mijn beste vriend wilde me per se naar huis brengen, zelfs nadat ik meerdere keren zei dat dit niet nodig was. Vanaf dat moment ging alles fout.”

“Toen we uiteindelijk voor mijn huis stonden, drong hij aan om een rondleiding te krijgen. Ik was namelijk net verhuisd. Ik wees dit af, waarop hij vroeg of hij dan de wc mocht gebruiken. Wat kon ik zeggen? Nee? Dus ik liet hem binnen. Hij bleef aandringen voor een huistour. Om van hem af te geraken besloot ik dit te doen. Hij was ongeïnteresseerd, tot we bij mijn kamer kwamen. Hij duwde me op mijn bed, trok mijn broek naar beneden en stak zijn penis in mij. Het gebeurde allemaal zo snel. In een fractie van een seconde. Ik bevroor volledig. Ik kon niet roepen, huilen of vechten. Toen hij klaar was zei hij: ‘Ik ken de weg naar buiten he’. En hij liep mijn huis uit. Ik was in slaap gevallen in dezelfde positie op mijn bed, met mijn broek naar beneden en mijn wollen trui nog steeds aan.”

“Ik heb dit nooit verteld tegen mijn toenmalig beste vriend. Ik durfde het niet. Ik ben zijn broer nog een paar keer tegengekomen, maar hij keek los door mij. Toen hij weg was, kon ik alleen maar stilstaan bij wat ik had gedaan of gezegd om hem te laten denken dat ik seks wou. Achteraf gezien weet ik beter: hij heeft mij verkracht. Maar ik wil het voor mezelf liever niet labelen als verkrachting. Ik minimaliseer het al heel mijn leven en alleen op deze manier kan ik ermee omgaan.”

Sylvia (20)

Sylvia zat op de bus, op weg naar haar vriend, toen ze ongepast werd aangesproken door een oudere man. Toen ze hem negeerde en uiteindelijk afstapte, achtervolgde de man haar tot ze bij een drukkere plaats kwam.

Ik had de trui van m’n vriend aan en een lange jeansbroek

“Hij glimlachte naar me dus ik glimlachte terug om vriendelijk te zijn. Hij vroeg waar ik moest afstappen, maar daar heb ik niet op gereageerd. Toen ik van de bus ging, stapte hij mee af en volgde hij dezelfde route als ik. Ik was bang. Het kon toeval zijn, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Toen hij uiteindelijk heel dicht naast me kwam wandelen, wist ik dat mijn buikgevoel gelijk had.”

“Ik greep m’n tas stevig vast. Ik dacht eerst dat hij mij ging beroven. Maar toen zei hij dingen zoals: ‘waar ga je naartoe’ en ‘jij bent te mooi om alleen te wandelen’. Ik lachte het weg en antwoordde heel kort. Ik wilde die man niet boos maken, want God weet wat hij allemaal ging doen. Ik wimpelde hem meerdere keren af en liet weten dat ik een vriend had, maar dat hield hem niet tegen. Hij nodigde me uit om met hem naar huis te gaan en achtervolgde me al tien minuten. Alarmbellen gingen af. Mijn hart klopte in m’n keel. Toen we bij een drukker stuk kwamen, zei hij: ‘Alle hoertjes zijn hetzelfde’, en liep hij terug.”

“Het eerste wat ik voelde was opluchting, maar toch knaagde er een schuldgevoel. Was het verkeerd om naar hem te lachen? Had ik niet mogen antwoorden op wat hij zei? Had ik erom gevraagd? Je weet ergens wel dat het niet jouw fout is, maar het feit dat ik een schuldgevoel had, vind ik vandaag nog steeds vervelend.”

Hannah (19)

Hannah zat zes jaar geleden in de kamer van haar vier jaar oudere vriend toen ze het wou uitmaken. Een moeilijk moment, want hij bleef haar seksueel aanraken, waarop ze telkens “nee” zei.

Ik droeg mijn skinny jeans en die ene Hollister trui die iedereen had

“Ik herinner me nog hoe oncomfortabel ik was, nog voor ik hintte dat ik het wilde uitmaken. Alsof elk gewricht in mijn lichaam eens gekrakt moest worden. Hij begon heel klef te doen, misschien had hij door dat ik de relatie wilde beëindigen. Ik duwde hem van me af en zei telkens nee, maar hij hield niet op. Hij stak zijn hand in mijn broek en ik bevroor. De enige spier die bewoog was mijn hart, dat als een gek tekeerging. Ik weet nog dat mijn eerste gedachte was: ik kan hier niet weg, mama is hier nog niet. Als 13-jarige kon ik natuurlijk niet rijden. Pas toen hij zijn vinger in me stak, kon ik bewegen. Ik schoot recht en rende zijn huis uit. Ik ben mijn moeder tegemoet gewandeld en heb nooit meer iets gehoord van hem.”

“Bijna niemand kent mijn verhaal, behalve mijn moeder. Ook al weet ik dat het mijn fout was, heerst nog steeds een soort schaamte en angst in mijn hoofd als ik erover nadenk.”

Precious (24)

Precious krijgt op haar werk als hostessmanager in een hotel regelmatig ongewenste opmerkingen. Toen ze druk bezig was, kwam er een klant naar haar toe met de vraag waarom ze niet met hem flirtte.

Mijn werkkleren bestaan uit een broek, blouse en mijn naamkaartje dat er vaak voor zorgt dat ik ongepaste DM’s krijg

“Ik was op de gang berichtjes aan het sturen naar een collega over werkgerelateerde zaken. Een klant liep voorbij en stopte voor mijn neus. Ik herinner me nog altijd de blik op zijn gezicht. Ongeloof. Verwachting. Ik vroeg wat ik voor hem kon doen. Hij zei: ‘Waarom begin jij niet tegen mij te praten?’ Waarop ik hem vragend aankeek. ‘Je ziet er zo goed uit, dus waarom begin je geen gesprek met mij? Ik zou je zo uitnodigen op mijn kamer.’ Hij probeerde mijn naam te lezen op mijn naamkaartje. Gelukkig kon ik die wat bedekken met mijn arm. Ik was geschrokken, vooral door zijn laatste zin. Toen ik dit ging melden aan mijn manager, was de man al verdwenen.”

“Ik krijg wel vaker opmerkingen op mijn werk, maar dit incident blijft me altijd bij. Vooral omdat ik nog weet hoe hard ik geschrokken was. Ik liep nadien niet op mijn gemak door de gangen, bang dat ik door de man in zijn kamer zou worden getrokken.”

Sarah (22)

Sarah speelt volleybal en wordt vaak lastiggevallen wanneer ze in haar volleybaltenue buitenkomt.

In mijn sportkleren, die ik drie keer per week draag, word ik altijd geseksualiseerd

“Ik sport minstens drie keer per week in teamverband, in een vrouwenploeg. Iedere zomer doe ik mee aan een grastornooi. Een gelaten sfeer, waar het meestal warm is en het bier vloeiend uit de tapkraan loopt. De hoeveelheid ongevraagde kletsen op mijn kont die ik dan krijg, is niet op twee handen te tellen.”

“Het is jammer dat ik elke keer op mijn hoede moet zijn wanneer ik in mijn sportkleren verschijn in het openbaar. Alsof ik erom vraag omdat je mijn bovenbil kunt zien. Dat is toch gek?”

Feline (21)

Feline was aan het einde van een aangenaam en gezellige avondje uit besloot om alleen haar bed in te kruipen. Ze werd wakker met een jongen naast haar op bed, die ze eerder had leren kennen op een feestje.

Ik droeg mijn t-shirt en broek die ik vaker draag naar feestjes

“Ik had me goed geamuseerd met mijn vrienden. Eerlijk toegegeven, ik was vrij tot zeer beschonken. Tot op het niveau dat ik me niet zo veel herinner van de laatste uren van de avond. Mind you, ik heb dit vrij snel voor, ik was niet compleet kreupel. Toen we met een grote groep mensen op het kot van mijn vrienden toekwamen, besliste ik dat ik het best in mijn bed kroop.. Mijn vriendinnen vertelden me dat ik rond drie uur naar boven ging, en niet meer ben teruggekomen. Toen ik wakker werd, lag er echter iemand naast mij in bed.”

“Ik verschoot mij te pletter, want ik wist niet wat er de avond voorheen was gebeurd. Een vriendin die ook al was gaan slapen, vertelde me dat de jongen ’s nachts bij mij in bed was gekropen. Ze had mij verschillende keren horen zeggen dat ik dit niet wilde, en dat hij in zijn eigen bed moest gaan liggen. Omdat ik me niks van de laatste uren herinnerde, was ik erg bang dat we dingen hadden gedaan waar ik me niet comfortabel bij voelde. Zeker omdat hij achteraf ook vrij onduidelijk was over zijn intenties, of wat er precies was gebeurd.”

Marie (19)

Marie droeg haar Chiro-uniform op een feestje en voelde handen op haar rug en billen.

Ik had er niet over nagedacht dat mijn rok misschien te kort was

“Ik was 17 toen het mij overkwam. Ik ging voor het eerst in een hele lange tijd met mijn vriendinnen naar een Chirofuif. We trokken vol trots ons Chiro-uniform aan, omdat we dan gratis naar binnen mochten. Toen het al wat later begon te worden, merkte ik dat enkele van mijn vrienden ruzie maakten met andere jongens. Ik kwam tussenbeide, want ik had gewoon zin om plezier te maken, en wilde dat ze ophielden met hun gekibbel. Toen ik ertussen kwam, trok ik één van de jongens die ik niet kende weg. Hierna maakte hij verschillende avances die me oncomfortabel deden voelen. Hij raakte me aan op mijn rug en billen, en wilde met zijn hand onder mijn rok kruipen. Verder is er niks gebeurd, want we stonden nog steeds in een volle fuifzaal. Ik heb me er de rest van de avond weinig van aangetrokken, maar de dag erna voelde ik me er toch echt slecht bij. Ik weet niet of ik ooit nog in mijn Chirorok zal uitgaan, misschien koop ik eerst een grotere maat.”

Heb jij nog vragen over (seksueel) geweld? Of wil jij graag jouw verhaal eens kwijt? Op de hulplijn 1712 kun je terecht met al je vragen.

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Psychologie

Waarom sommige vrouwen zich aangetrokken voelen tot criminelen: “Het werkt als een verslaving”

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 17/05/2022
Geen reacties op Waarom sommige vrouwen zich aangetrokken voelen tot criminelen: “Het werkt als een verslaving”

interview

Waarom sommige vrouwen zich aangetrokken voelen tot criminelen: “Het werkt als een verslaving”

Van Marc Dutroux tot Kim De Gelder: voor sommige vrouwen zijn dit soort criminelen onweerstaanbaar. Maar hoe komt het dat zij deze monsters zo aantrekkelijk vinden? Relatietherapeute Carolien Roodvoets werkte jarenlang in een tbs-kliniek (forensisch psychiatrisch centrum, red.) en schreef verschillende boeken rond dit thema.

Ze neemt ons mee in het hoofd van deze vrouwen en legt uit waarom zij er zelf niet aan kunnen doen. “De crimineel bewerkt zo’n vrouw op een langzame en slimme manier, zodat ze er zelf niets van opmerkt. Er speelt veel verwarring bij die vrouwen, aangezien ze weten dat wat ze doen fout is”, zegt Roodvoets.

“Het is interessant voor die aanbidders om met criminelen om te gaan”, legt Roodvoets uit. “Als je als meisje niemand bent, dan ben je in een keer een interessant persoon omdat je dan contacten hebt met een beroemde misdadiger. Dit kan heel hard je eigenwaarde verhogen.”

Maar ook nieuwsgierigheid kan het begin zijn van een aantrekking tot een crimineel. Ze zeggen niet voor niets: curiosity killed the cat. “Vaak hebben criminelen een ander leven dan dat jij, als ‘normaal’ persoon, gewend bent. We zijn allemaal wel een beetje gefascineerd door crime, en zo kun je heel dicht bij die wereld zitten zonder dat je gevaar loopt”, zegt Roodvoets. “Althans, dat denk je. Je kan enorm snel gemanipuleerd worden door zo’n boef. Dit zijn vaak hele slimme mensen die je kunnen laten doen wat zij willen.”

Daarbij zit het in de natuurlijke aard van een vrouw om mensen te willen helpen, of ze nu crimineel zijn of niet. “Sommige vrouwen voelen zich aangetrokken door criminelen omdat ze denken: ‘Zo slecht kan hij toch niet zijn. Ik ga hem beter maken en hem redden. Door mijn liefde zal hij genezen’”, aldus Roodvoets. “Dat is een natuurlijke reactie, maar ook heel naïef.”

Er bestaat nog een psychologisch fenomeen, wanneer je kiest voor een criminele partner omdat je je naast een misdadiger al snel een goed persoon voelt. “Die criminelen doen allerlei dingen die God verboden heeft. Misschien doe jij ook wel eens dingen die niet helemaal door de beugel kunnen, maar naast zo’n crimineel lijk jij een veel beter mens”, vertelt de relatietherapeute. “Uiteindelijk kiezen sommige vrouwen gewoon voor een criminele partner omdat ze op zoek zijn naar spanning.”

LEES OOK. Waarom luisteren vrouwen naar true crime?

Zo slecht kan hij toch niet zijn. Ik ga hem beter maken en hem redden.

Vrouwen met daddy issues

Ook mannen kunnen op criminelen vallen. Marc Dutroux kende namelijk een mannelijke homoseksuele aanbidder uit Antwerpen die hem wekelijks bezocht en hem cadeaus bracht Toch zien we vaker dat vrouwen mannelijke criminelen opzoeken. Dit heeft volgens Roodvoets een logische verklaring: het zit namelijk in de aard van een vrouw om naar het ‘stoere’ profiel van een dader te zoeken.

“Ik denk dat het profiel van de criminelen voor vele vrouwen aantrekkelijk is. Die hebben een ruig leven. Ze kunnen in de ogen van vrouwen voor bescherming zorgen, iets waar vrouwen van nature naar op zoek zijn”, zegt Roodvoets. “Andersom heb je ook wel mannen die vrouwelijke criminelen aanbidden, maar dat zijn vaak zelf criminelen. Of uitzonderlijk is de man een grote goedzak die financieel uitgebuit wordt door een criminele vrouw.”

Natuurlijk, en gelukkig maar, vallen lang niet alle vrouwen op misdadigers. Vaak hebben zij een specifiek profiel: niet per se een crimineel verleden, wel een belast verleden. “Je ziet dat zulke vrouwen een slechte relatie hebben met hun vader. Sommige vrouwen zijn hierdoor naïef gebleven en zijn dus niet opgewassen tegen de gevaren. Ze zijn goedgelovig waardoor je ze van alles kunt wijsmaken”, legt Roodvoets uit. “Het zijn vaak ervaringen die je kunt nemen uit een verleden dat toont dat die vrouwen kwetsbaar zijn. Je hebt ook vrouwen met grote carrières, denk aan advocaten, die vallen voor criminelen. Zij zijn dan in de liefde gewoon heel kwetsbaar.”

LEES OOK. Journalist Loes Leeman, de maker van het tv-programma Vermist, ging jarenlang een relatie aan met een seriemoordenaar.

Persoonlijkheidsproblematiek

Hoewel er nooit onderzoek naar is gedaan, gelooft Roodvoets dat er naast een slechte relatie met hun vader ook een persoonlijkheidsproblematiek kan meespelen. Dat kan gaan over narcisme maar ook borderline. “Je ziet hoe die vrouwen hun grenzen verleggen voor die crimineel”, zucht de relatietherapeute. “Een voorbeeld daarvan is de situatie van een misdadiger die een kind mishandelt. Je ziet soms hoe die vrouwen daarin meegaan.”

Roodvoets voegt daaraan toe dat niet alle vrouwen die op criminelen vallen een persoonlijkheidsprobleem hebben. “Maar ik heb een vermoeden dat het bij velen wel het geval is. Er speelt wel iets bij die vrouwen. Soms weten ze het zelf niet, soms wel.”

Als je als vrouw op zoek bent naar wat meer spanning in een relatie door een crimineel op te zoeken, zorg dan dat je standvastig genoeg bent

“Psychopaten zijn net honden, ze ruiken jouw angst”

Hoe groter je kwetsbaarheid, hoe sneller criminelen je kunnen manipuleren. Daarom kan iedereen min of meer op een crimineel vallen. “Die psychopaten voelen feilloos aan waar jouw zwakke plek ligt. Dat zijn net honden, die voelen jouw angst”, vertelt Roodvoets. “Maar ze voelen ook jouw kwetsbaarheid. Ze kunnen jou zo bewerken en manipuleren, dat je daar toch door geraakt wordt. Dan is er een volwassen stem bij zo’n vrouw die zegt ‘wegwezen hier’, maar er is een onderstroom die toch niet helemaal loskomt uit die manipulatie.”

LEES OOK. Wat is een psychopaat?

In de Nederlandstalige film Instinct, valt een vrouwelijke psycholoog voor een crimineel. Een aanrader, volgens Roodvoets.

Het is dus belangrijk om je ogen en oren open te houden wanneer je een relatie aangaat met een crimineel. Omdat ze je zo subtiel manipuleren, is dit makkelijker gezegd dan gedaan. “Je moet sterk in je schoenen staan als vrouw en ervoor zorgen dat je op de hoogte bent van de meest gekende manipulatietechnieken van criminelen. Op deze manier kun je die technieken spotten en snel doorhebben wanneer je er ingeluisd wordt”, zegt Roodvoets. “Als je als vrouw op zoek bent naar wat meer spanning in een relatie door zo’n schurk op te zoeken, zorg dan dat je standvastig genoeg bent.”

Wie is Carolien Roodvoets?

Carolien Roodvoets heeft tien jaar in een tbs-kliniek gewerkt, eerst als sociotherapeut en later als gezins- en relatietherapeut. Ze kent de tbs-wereld dan ook van binnenuit en heeft haar persoonlijke ervaringen in verschillende boeken.

In het boek Monsterverbond, een van haar boeken, praat ze over de aantrekkingskracht van foute mannen. Tijdens haar periode In de tbs-kliniek zag ze verschillende vrouwen vallen op mannen die in de kliniek opgenomen waren. “Al die vrouwen waren vrij verschillend soms ging het over een vrouw die zelf opgenomen was maar soms viel ook een zorgverlener voor de charmes van die mannen”, vertelt Carolien. “Toch hebben ze uiteindelijk allemaal een ding gemeen, namelijk een aantrekkingskracht tot een persoon waarover je ouders zouden zeggen dat je er beter ver van wegblijft.”

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Waargebeurd

Loes Leeman had een relatie met een seriemoordenaar: “Vrouwen vielen als bosjes voor hem”

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 17/05/2022
Geen reacties op Loes Leeman had een relatie met een seriemoordenaar: “Vrouwen vielen als bosjes voor hem”

interview

Loes Leeman had een relatie met een seriemoordenaar: “Vrouwen vielen als bosjes voor hem”

Journalist Loes Leeman viel als 14-jarig meisje als een blok voor Utrechtse seriemoordenaar Hans van Zon. Hoewel ze toen geen idee had van zijn daden, raakte Loes steeds meer geïntrigeerd door Hans na zijn arrestatie. De journalist beslist om contact op te nemen met Hans, die op dat moment achter slot en grendel zit.

Na zijn vervroegde vrijlating ontmoet Loes hem voor het eerst in het echt sinds jaren. In ruil voor zijn verhaal ging Loes een seksuele relatie aan met de seriemoordenaar. De ingewikkelde relatie tussen Loes en Hans begon in de jaren 60: toen Loes nog een onschuldig 14-jarig meisje was en Hans als 24-jarige al aan het moorden was. “Als jong meisje was ik verliefd op hem. Hij was een echte boy next door. Hij was veel ouder dan ik en hij had een bepaalde aantrekkingskracht op iedereen, vooral vrouwen. Ik vond hem fantastisch, maar hij had totaal geen interesse in mij. Ik was te jong voor hem. Hij had toen een vriendin die 27 jaar ouder was. Hij was oprecht een onbeantwoorde liefde”, zegt Loes.

“Ik vond hem bijzonder charmant. Gek, want in die tijd was hij al aan het moorden. Maar dat wist ik natuurlijk niet. Ik heb me achteraf veel afgevraagd of ik het had kunnen weten”, knikt de journalist. “Toen ik las dat hij was opgepakt, dacht ik meteen: ik ben de dans ontsprongen. Waarom had hij mij niet vermoord? Hij had uiteindelijk een andere minnares vermoord. Het was een enorme schok. Ik las gruwelijke verhalen in de krant. Ik wit het meteen: de liefde was over en de fascinatie was geboren. Daarom ben ik ook in de journalistiek gestapt en heb ik uiteindelijk het programma Vermist bedacht.”

LEES OOK. Waarom vallen sommige vrouwen op criminelen?

De liefde was over en de fascinatie was geboren

De brieven

Loes bleef nog even op haar honger zitten. De moordenaar kreeg namelijk twintig jaar cel. “Ik verloor hem uit het oog. Op een gegeven moment ben ik journalistiek gaan studeren. Voor mijn eindwerk wou ik hem per se interviewen. Het was natuurlijk een prachtig verhaal, omdat ik hem kende in de periode dat hij moordde. Ik stuurde een paar brieven waar hij niet op reageerde. Ik moest hem op een bepaalde manier prikkelen, dus op een gegeven moment vertelde ik dat ik als kind verliefd op hem was. Ik was enorm nerveus.”

“Toen kreeg ik een brief terug van zijn vrouw Riet. Hij was in de gevangenis getrouwd met haar getrouwd. Zij zei dat Hans geïnteresseerd was in mij. Ik gaf mijn telefoonnummer door en hij belde. Plots hoorde ik die zware stem: ‘dit is Hans van Zon’. Ik kan me nog helemaal voorstellen hoe zijn stem klonk”, knikt Loes. “Dan hebben we twee jaar gecorrespondeerd en werden de gesprekken steeds erotischer. Hij kon in zijn cel jenever stoken, dus hij was altijd straalbezopen. ’s Nachts belde hij me op de gekste tijden. Ik had altijd opnameapparatuur aan staan en pen en papier bij de hand om alles op te schrijven. Maar vanaf de eerste momenten was hij al aan het chanteren. Hij zei: ‘als jij dat wil weten voor je eindexamen, staat er wel wat tegenover. Ik wil foto’s van je zien.’ Zo begon het.”

De eerste ontmoeting

Loes Leeman: “Alles was natuurlijk schriftelijk en telefonisch, dus het was veilig voor mij. Tot hij op een gegeven moment zei dat hij me wilde ontmoeten. Dat veranderde natuurlijk alles. Ik was bereid om hem te ontmoeten voor m’n verhaal, maar de gedachte maakte me toch wat bang. Mijn liefde was over, maar ik wilde per se dat interview met hem. Toen kwam dus die ontmoeting in Groningen, en ik zag een oude man aanlopen met een stok, een brilletje, grijs haar, een morsige jas en een beetje dik. Helemaal anders dan ik me voorstelde. Ik was natuurlijk 25 jaar ouder geworden, dus hij ook.”

Toen hij haar uiteindelijk sprak, wist Loes zeker dat dit de Hans van Zon was waar ze jaren geleden verliefd op was. De Hans van Zon die vier vrouwen had vermoord. Zijn zware en intimiderende stem is wat Loes het meeste zal bijblijven. “’Dag Loes, ik ben het, Hans’, zei hij. We gingen toen een stukje rijden met mijn auto. Hij zat naast me en werd steeds stiller. Zijn staalblauwe ogen keken los door me heen, dus ik werd een beetje nerveus. We lulden wat verder en op een gegeven moment zei hij ‘we gaan hier een weggetje in en dan zal ik je ergens naartoe brengen’”, vertelt Loes met een zucht. De herinnering heeft duidelijk nog steeds een effect op de journalist. “Hij moordde altijd met een loden staaf, dus ik begon te kijken of hij die bij zich had. Maar toen dacht ik hij gaat vast niet mijn hersenen inslaan als ik rij. Ik was bang. Enorm bang. Het werd steeds eenzamer op de weg, met allemaal weilanden rond ons. Op een gegeven moment zei hij, alsof hij mijn gedachten kon lezen, ‘je bent bang hé, dat ik je ga vermoorden’. Waarop ik toegaf dat ik het een beetje eng vond. Die angst had ik wel tijdens die eerste ontmoeting. Ik heb het later nog een paar keer gehad.”

Hij moordde altijd met een loden staaf, dus ik begon te kijken of hij die bij zich had

Grimmige details

Loes ging vaak met Hans op café om te praten. Ze probeerde alles om hem uit te horen, maar hij gaf weinig bloot. “Op een gegeven moment kwam het allemaal los. Maar het was altijd ‘voor wat, hoort wat’. Ik moest altijd iets doen, iets uittrekken of jarretels dragen”, aldus Loes. “Toen vertelde hij ook over zijn eerste moord, zijn toenmalige vriendin – Coby van der Voort. Wanneer ik vroeg waarom, zei hij: ‘Ik wilde weten hoe het was om te moorden, hoe het zou voelen. Ik wilde mijn grenzen verleggen.’”

‘Een dode vrouw neuken?’, vroeg ik. Hij zei: ‘Ik wilde weer leven in haar pompen.’

Loes Leeman: “Het was een gruwelijke moord. Hij heeft haar eerst gedrogeerd en dan neergestoken. Omdat ze maar bleef gorgelen, heeft hij haar met talloze messteken vermoord. Toen ze dood was heeft hij nog de liefde met haar bedreven. ‘Een dode vrouw neuken?’, vroeg ik. Hij zei: ‘Ik wilde weer leven in haar pompen. Het was een kick, ik voelde dat ik een geboren moordenaar was. Ik wilde meer moorden.’”

De fascinatie voor de charmante seriemoordenaar groeide met elk verhaal dat hij vertelde. “Het was gewoon een bijzonder mens. Hij had iedereen meteen door en manipuleerde alles om zich heen. Vrouwen vielen als bosjes voor hem, dus ik vond hem een heel boeiende man. Ik kon echt goed met hem lachen. Het was een boef en hij kon goed treiteren. Ik zat op een gegeven moment met hem in mijn stamcafé. Toen ik ging afrekenen hoorde ik achter me plots gekletter. Ik keek en zag dat hij zijn lul uit zijn broek gehaald had onder de tafel. Hij zat gewoon te pissen. Ik rende naar hem toe en ritste zijn broek dicht. Toen zei hij: ‘ik wilde wel eens weten hoe je dit zou oplossen.’”

LEES OOK. Tien manipulatietechnieken die je moet kennen

Hij had zijn lul uit z’n broek gehaald onder de tafel en zat gewoon te pissen in een vol café

“Toen hij uiteindelijk stierf door overmatig alcoholgebruik op 56-jarige leeftijd in 1998, twee jaar nadat hij zijn hele verhaal had verteld, was iedereen blij dat hij dood was. Inclusief mezelf en de nabestaanden van de slachtoffers. Ik beloofde hem dat ik ging dansen op zijn graf en jarretels zou dragen op zijn begrafenis. Dat heb ik dan ook gedaan.”

Alles voor het verhaal

“Ik ben vaak grenzen over gegaan voor een verhaal, hier dus ook. Als je dit vak in wilt, moet je er wat voor doen. Ik zou het zo nog eens doen voor een ander verhaal, al krijg ik hier veel kritiek voor”, legt Loes uit. “Commentaren zoals ‘dat kan niet, een seksuele relatie met een seriemoordenaar’ kreeg ik dagelijks te horen. Maar ik zou niet weten waarom niet. Ik was niet tegen seks in die tijd. Ik had wel vaker seksuele relaties met mensen die ik niet aantrekkelijk vond.”

Loes heeft dan ook nergens spijt van. “Het gaat precies zover als je wilt gaan. Ik had meer voor het verhaal over dan anderen. Dat heb ik nog steeds. Ethisch is het zeker niet, maar dat heeft me toen niet tegengehouden. Dat zou het vandaag ook niet. Ik heb mijn verhaal gekregen, en het heeft gekost wat het heeft gekost.”

“Nu heb je Me Too. Iedereen vindt seks een schande, maar ik vind seks leuk”, zegt ze. “Ik heb me aan de deal gehouden die we hadden. Deze was zeer erotisch en niet altijd ethisch, maar ik vond het prima.”

Follow, like, share, repeat

Volg ons op sociale media

Opinie

Of hij nu ballen heeft of niet, een verkrachter zal altijd verkrachten

Berichtauteur Door Jolien Pollet
Berichtdatum 04/05/2022
Geen reacties op Of hij nu ballen heeft of niet, een verkrachter zal altijd verkrachten

OPINIE

Of hij nu ballen heeft of niet, een verkrachter zal altijd verkrachten

Van de Verenigde Staten tot Oekraïne: in meer dan zes landen wereldwijd worden zedenmisdadigers bestraft door middel van castratie. Soms chemisch, waarbij de daders pillen slikken om het testosteron te verlagen. Soms chirurgisch, waarbij de teelballen van de dader worden verwijderd en zo het testosterongehalte verlaagt. Volgens velen is het dé oplossing voor zedendelinquenten. Volgens mij? Nutteloos en onethisch.

Het was Wayne Dumond die in 1984 het debat opende rond castratie na zedendelicten. De man werd veroordeeld voor het verkrachten van een tienermeisje in Arkansas. In afwachting van zijn proces vertelde Dumond dat hij met geweld werd gecastreerd door mannen in zwarte skimaskers. Autoriteiten beweerden dat de zedenmisdadiger zelf zijn testikels afsneed om sympathie van de jury te winnen tijdens zijn proces. Dumond kreeg levenslang en zijn teelballen stonden als trofee op het bureau van een sheriff uit Arkansas.

Sindsdien is het debat rond castratie alleen maar verbreed met nu ook een chemische variant. Hierdoor hebben verschillende landen het ondertussen gelegaliseerd. Veel mensen zien het als rechtvaardig. Maar volgens mij is het niet alleen uitsluitend een wraakactie, het is niet het wondermiddel tegen verkrachting.

Lager libido, dezelfde (smerige) gedachten

Bij zowel een chemische als een chirurgische castratie verlaag je de hoeveelheid testosteron, het hormoon dat zorgt voor een hoog libido. Door deze verlaging heeft de zedenmisdadiger dus minder zin in seks, of seksuele handelingen.

De realiteit van vele zedenincidenten is echter dat de motivatie niet seksueel is, maar eerder een geval van machtsvertoon. De castratie mag dan wel de zin verlagen, maar de smerige gedachten zullen nog steeds ronddwalen in het verstand van de dader. Zo zegt William Samek, een forensisch psycholoog en directeur van het Florida Sexual Abuse Treatment Program, dat een zedenmisdadiger opnieuw kan en zal toeslaan als hij dit wilt. “Castratie is niet bijzonder effectief en de hele praktijk is onmenselijk”, liet hij weten aan ABC news.

De penis van de zedenmisdadiger blijft na de castratie volledig intact, zo kan hij fysiek nog steeds mensen verkrachten. Dit, in combinatie met de donkere gedachten en machtsvertoon als motivatie, schrijft castratie af op dezelfde manier als leugendetectors: compleet nutteloos. Daarnaast kan je je testosterongehalte altijd verhogen aan de hand van pillen of injectie. Zo zal ook het libido van de verkrachter terug stijgen, wat de laatste kracht van castratie verpulvert.

Nutteloos en onethisch

Uit verschillende onderzoeken uit 2005, gepubliceerd in het Journal of the American Academy of Psychology and the Law, blijkt dat chemische castratie zorgt voor een lagere recidivegraad. Zo kent chirurgische castratie minder succes en blijft bij deze ingreep de recidivegraad hetzelfde. Wat problematisch is, is dat er geen einde komt aan de chemische castratie als je deze lagere recidivegraad wilt behouden. Het libido stijgt namelijk terug wanneer de zedenmisdadiger stopt met de pillen te nemen. Het is dus een tijdelijke oplossing voor een eeuwige problematiek.

Het is een tijdelijke oplossing voor een eeuwige problematiek

Ten slotte is chemische castratie onethisch. Castratie na een zedendelict zet ons honderd stappen terug in de tijd, waarbij de handen worden afgehakt van dronken bestuurders. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk moeten zedenmisdadigers bestraft worden. Maar ze moeten ook de kans krijgen om te ‘genezen’. In vele landen waar castratie gebeurt, krijgen de daders geen psychologische hulp. Volgens William Samek zijn de acties van zedenmisdadigers de gevolgen van een persoonlijkheidsstoornis. De forensisch psycholoog vertelt dat dankzij traditionele gesprekstherapie veel zedenmisdadigers hun impulsen onder controle houden. Als we de schuldigen op deze manier kunnen helpen, hoeven we geen onethische castraties te doen. Zo behoudt hij zijn ballen en wij onze menselijkheid.

LEES OOK. Er bestaat geen overreactie tegenover seksueel geweld